یکی از رشتههای هنرهای نمایشی، رقص است و به این ترتیب یکی از اعضای اصلی هنرهای هفتگانه است. رقص مجموعه حرکات ریتمیکی را شامل میشود که ارزش و معنایی زیباییشناسانه و نمادین دارند. رقص کنشی است که انسانها در اثر برانگیختگی حسی به وسیلهی انواع ادراکات آدمی همچون شنوایی، شور و هیجان، غم و غیره دریافت و به اشکال مختلف بروز مییابد. این حرکات در فرهنگهای مختلف متفاوت است. رقصها را میتوان براساس سبک یا پیشینه تاریخی و یا جغرافیایی آنها دستهبندی کرد. فعالیتهای بدنی دیگر مثل هنرهای رزمی، ژیمناستیک، شنای موزون یا باله در آب، و سیرک رقص را هم میتوان در دستهی رقص جای داد.
رقص این موسیقی همیشه زنده و جاندار که در همه چیز جریان دارد از دیرباز یار و یاور انسانها بوده است. رقص ابزاری بود که هم در شادیها و غمها، برای ایجاد ارتباط و فهمیده شدن در اندام انسانها حرکت میکرد. این شکل از بودن به زبانی جهانی برای برقراری ارتباط تبدیل شده است و با گسترش جوامع انسانی، هر قوم و ملتی رقص مخصوص به خود را شکل دادهاند، یا بهتر بگوییم رقص به زبانی یگانه برای آن جامعه تبدیل شده است. همانطور که میدانید قبل از اختراع خط و لب به سخنی نظاممند گشودن، تنها راه برقراری ارتباط، زبان اشاره بود. پایه و اساس رقص، ایما و اشاره بوده است. جوامع ابتدایی بعد از رسیدن به نقطهای دلخواه یا موفقیت در شکاری جانانه، آتشی میافروختند و تمام شب را رقص و پایکوبی میکردند. از سویی دیگر با از دست دادن فرد یا چیزی باارزش به سوگ مینشستند و با حرکاتی آئینی، خودشان را اندکی از اندوه عظیمشان سبک میکردند. در واقع رقص بعنوان یکی از ابتداییترین و سازمان یافته ترین ابزارها برای بیان داستانهای اساطیری قبل از ظهور زبان نوشتاری از نسلی به نسل دیگر تاریخ را درنوردیده است تا به زمان حال حاضر ما رسیده است.
کاربرد دیگر رقص درآداب شفادهنده بوده است. هنوز هم در برخی فرهنگها از جمله جنگل بارانی برزیل یا صحرای کالاهاری از رقص برای برگزاری این آداب و رسوم استفاده میشود.
علاوه بر رقص آدمیان ،رقص، طبیعت و اشیا را نیز در برمیگیرد همانند: رقص جفت گیری، رقص برگهای درختان، رقص باد و غیره.
رقص واژهای وام گرفته از زبان عربی است که در زبان فارسی ریشه دار شده است. رقص در زبان پهلوی پای واژیک و در فارسی دری پای بازی نام دارد. رقص در زبان فرانسوی “دانس” (danse) خوانده میشود که قبل از انقلاب 57 در ایران رواج داشت. در زبان انگلیسی هم معادل واژه رقص، “دنس” (dance ) است.
اولین آثار ثبت شدهی رقص از نقاشیهای غارنوردی 9 هزار ساله در هند میآیند و سپس رقصهای کشیشهای مصری در مراسمهای مذهبی که افسانه و داستان خدایان متنوعی را بازگو میکند، شکل گرفته است. رقص از همان بدو تولد خود هرروزه دچار تغییر و تحول میشود. رقص ابتدا در هند در دیوار غارها ی هند نقاشی شد و سپس در شکرگذاریها و مراسمات مذهبی توسط مصریان گسترش یافت و پس از آن رفته رفته در کل جهان گسترش یافت و هر کشور و منطقه بر اساس اعتقادات و آیینهای خود، سبکهای مختلفی از رقص را در مراسم ها و عبادتها و جشنهای خود پرورش دادند. و امروزه میتوان به جرات گفت که هر منطقه و هر کشور رقص مخصوص خود را آفریده است.
باله کلاسیک، باله نئوکلاسیک، رقص معاصر، رقص کاراکتر، رقص بوتو، سالسا، تانگو ازجمله دیگر رقصهای موجود از بیشمار مدلهای رقص هستند.