ویروس ( اوهاد ناهارین ) | Virus Ohad Naharin

ویروس

در سال 2002، گروه رقص Batsheva ویروس ناهارین را به نیویورک آورد. ژوئیه گذشته، رقصندگان گروه جوان Batsheva – آن را در تئاتر جویس تکرار کردند. طراحی‌های رقص اوحاد نهارین، کارگردان هنری، جاودانه است، اما دیاتریب لفظی همراه، که از مانیفست ضد تئاتری سال 1966 توسط پیتر هاندکه، نوزاد اتریشی و در طول رقص یک ساعته بافته شده است، گرفته شده است، به خوبی پیر نشده است. آزار تماشاگران عنوان انگلیسی نمایشنامه هاندکه است. در Virus، سخنان او توسط یک رقصنده مرد که پشت میکروفون روی یک سکوی بالای صحنه ایستاده است، بیان می شود. او صحبت را با انبوهی از چیزهایی که آن شب برگزار نمی شد (“شما هیچ منظره ای نخواهید دید”، کنجکاوی شما ارضا نمی شود، و غیره) باز کرد و با موجی از توهین ها به مخاطبان پایان داد و آنها را محکوم کرد. لعنتی ها، خائنان به کشور شما، شکست خوردگان، کاتاتونیک ها، سقط جنین ها، کیسه های گاز تحصیل کرده، نمایندگان کنگره، فراریان مالیات، بیدمشک ها، معماران آینده و خیلی چیزهای دیگر. برخی از این برچسب‌ها به طرز مشکوکی جاری به نظر می‌رسیدند، اما نتوانستند مخاطبانی را که مدت‌ها توسط فحش‌های سیاستمداران سخت‌تر شده بود، برانگیختند و آنها ترجیح می‌دادند در توییتر لجن‌کشی کنند تا اینکه به اداره کشور بپردازند. گوینده با کت و شلوار تجاری و کراوات ظاهر شد که مشخص شد با یک قاب مخفی سفت شده بود که او مرتباً از آن بیرون می رفت تا به گروه روی صحنه بپیوندد و لباس را به حال خود رها می کرد. شاید کت و شلوار خالی و متحجری که بر فراز رقصندگان خودنمایی می کرد به معنای نیر+وهای غیرانسانی سرمایه داری بود. در مقابل، این گروه احتمالاً بدترین لباسی را که تا به حال برای صحنه ساخته شده بود، پوشیده بودند. این شامل یک یونیفورم کوتاه شتری رنگ، با آستین هایی بود که دستان رقصنده را مانند دستکش می پوشاند، و جوراب شلواری پشمی مشکی گشاد. به نظر می رسید از وسط ران پاهای رقصنده ها در برابر دیوارهای سیاه تخته سنگی مجموعه ناپدید می شوند – اثر موجوداتی با نیم تنه و بازوهای بلند و موج دار بود که در دریای تاریک به اطراف می چرخیدند. ناهارین همیشه هدایای متنوع رقصندگانش را جشن می‌گرفت و فردیت آنها در واژگان عصبی، اغلب انفجاری و در عین حال به طرز عجیبی لطیف او درخشید. حرکت اولیه در یک حرکت آهسته اجرا شد که همراه با یک منظره صوتی وهم‌آور صحنه‌های پیاده‌روی فضایی هیپنوتیزمی از سال 2001: یک ادیسه فضایی را به خاطر می‌آورد. زنی یک خط گچی در امتداد دیوار تخته سنگ کشید و طرح کلی سر و بازوهایش را در حالی که با خرسندی مارپیچ می‌کرد، ترسیم کرد. مردی نزدیک شد و به نظر می‌رسید که جرقه‌ای برانگیخته شده بود – اما چیزی که او واقعاً می‌خواست این بود که او را به دیوار مانور دهد تا بتواند خطوط بدن او را نیز ردیابی کند.     هوش ملایم این تعامل نمی تواند احساس ناراحتی را بپوشاند: آیا این رقصندگان قصد داشتند در صورت مرگ ناگهانی، اثری دو بعدی از وجود خود به جای بگذارند؟ همه رقصندگان در نهایت به نوبت با دیوانگی روی دیوار نقاشی می کشیدند و خط خطی می کردند. در پس زمینه ای از قیچی ها، آنها کلمه PLASTELINA را با حروف غول پیکر حک کردند – شاید اشتباهی عمدی از کلمه فلسطین. نهارین همدردی خود را با اهداف فلسطینی ها اعلام کرده است – حتی در شرایطی که خود این شرکت مستقر در تل آویو به دلیل پذیرش کمک های مالی از دولت اسرائیل و سفر به جهان به عنوان سفیران فرهنگی رسمی مورد انتقاد سازمان های ضد اسرائیلی قرار گرفته است. اما اگر یک نیت سیاسی زیربنای ویروس وجود داشته باشد، نسبت به اکتشاف دیگری بودن در یک جامعه یکپارچه، ثانویه به نظر می رسد. قطعات نوشته شده قابل مشاهده در میان گرافیتی شامل «عربی مشروع است»، «مرا اصلاح کن» و دیگر پیام‌های جذاب به زبان‌های مختلف بودند، همراه با صدای رقصندگان – که گاهی بر روی نوار با تفکرات تند و تند شنیده می‌شود، گاهی اوقات در آوازهای تهاجمی و جنگ‌جویانه زندگی می‌کنند – این لقمه‌های زبان در مجموع ضربه‌ای بسیار بیشتر از چکش‌های کلامی خسته‌کننده هاندکه داشتند. رقصنده ها وقتی از خط خطی خسته شدند، برای بالا رفتن از دیوار جهش هایی دویدند، اما فقط موفق شدند از لبه آویزان شوند. . آنها که در یک ردیف کر جمع شده بودند، به صورت یکپارچه پا می زدند و مشت های خود را تکان می دادند، سپس یخ می زدند، زیرا یکی پس از دیگری به تشنجی دیوانه کننده تبدیل می شدند. تنظیم های آماده حبیب الله جمال از موسیقی عامیانه عرب مهلت بیشتری را برای هاندکه فراهم کرد، زیرا رقصندگان در برخوردهای لحظه ای، هم کمیک و هم ناراحت کننده، وارد و خارج می شدند. چهره‌های آن‌ها تا حد زیادی بی‌تفاوت باقی می‌ماند، اما از طریق حرکت آن‌ها ما هیجان، اضطراب، خستگی را حس می‌کردیم.   در پایان، آشفتگی ها فروکش کرد، و رقصنده ها با آرامش در طنین رقص محلی می چرخیدند، رگه های فردیت آنها خفه شد. این یک لحظه ضد تئاتر بود – گویی ناهارین، با انتقال هاندکه، ما را ربوده است. اما تماشاگران نسبت به بازی هاندکه عاقلانه برخورد کردند و با تحسین مناسب تئاتری به اجراکنندگان پرداختند. – کارلا اسکودا زمستان 2018