ورکشاپ بدن ریچارد چیشلاک

ریچارد چیشلاک

در این ورکشاپ شما مجموعه‌ای از تمرینات بدنی یرژی گروتوفسکی را به همراه گروه تئاتر اودین با مربیگری ریچارد چیشلاک تماشا می‌کنید. ریچارد چیشلاک در نشان دادن کنش صحنه با پرش‌های عضلانی اندامش که موجب شگفتی همه بود، موجب شد تا یرژی گروتفسکی بار بسیار زیادی از انتقال فضای صحنه را به اندام لخت و مرتاض‌گونه او بسپارد. اینجاست که طراحی بیومکانیک با کیفیات لیوینگ تئاتر، جولیان وبک مشابهت پیدا می‌کند. حذف لباس، موسیقی و صحنه‌پردازی به خاطر فقر و هدفهای خاص!   به همین ترتیب اساس تمرینهای بدنی «ریچارد چیشلاک» روندی به شرح ذیل دارد:   ۱. تمرکز (فرایند کامل از یوگا و خلسه) ۲. معلق و چرخش بدن در حالت ایستاده ۳. ایستادن روی شانه‌ها (تغییر رتبه‌های پنجگانه) ۴. ولو شدن روی بدن، معلق و چرخش بدن ۵. پرش‌ها: یک رشته پرش‌های بی‌وقفه که به‌تدریج سخت و سخت‌تر می‌شود. (بی‌وزنی و تمرین حالات حیوانات با در نظر گرفتن ویژگی های شخصی خود بازیگر).   تمرین‌های تنفسی و بیانی بازیگر که تأکید بر حروف بی‌صدا و صدادار و تقویت دیافراگم دارد، تکمیل‌کننده این مراحل می‌شود. پرهیز از پر کردن صحنه از ابزار برای راحتی فعالیت بازیگران در پهنه صحنه که در صورت حضور ابزار، باید در خدمت بازیگر قرار بگیرد. کیفیت «صحنه تخت» بیشترین استفاده را در این‌گونه بازیگری در لهستان دارد. در روسیه زمان میرهولد از صحنه‌های سکویی نیز استفاده می‌شد. گروتفسکی معتقد بود که صحنه باید به مانند کیفیت اصلی بروز اندام‌واره بازیگر طراحی و چیده شود؛ نمونه این تفکر در اجرای «همیشه شاهزاده» دیده می‌شود که تماشاچیان از بالا به اندام بازیگران همچون یک سالن تشریح جسد می‌نگرند. بر همین اساس است که گروتفسکی شرایط اساسی هنر بازیگری را به شرح ذیل، تقسیم می‌کند:   ۱. برانگیختن یک فرایند «خودافشایی» که با نفوذ به اعماق ذهن نیمه‌آگاه، این انگیزش را تا حصول به واکنش مطلوب هدایت کند. ۲. توان بیان، نظم‌دهی و تبدیل این فرایند به نشانه‌ها (ساختن قطعه‌ای که نتهایش را عناصر کوچک ارتباطی و واکنش به محرکهای خارجی تشکیل می‌دهد.) ۳. از بین بردن مقاومت‌ها و موانع جسمانی و روانی.