نکته های مهم بازیگری تام هنکس

این نوشتار در درک بهتر گفته‌های تام هنکس درباره‌ی بازیگری و نحوه‌ی عملکردش در این حوزه به شما کمک خواهد کرد. پیشنهاد ما این است که ابتدا ویدیو را تماشا کنید و بعد این مطلب را بخوانید. اکتو خوشحال میشود اگر در پایان نظرات و تجربیات خودتان را در اینباره با ما به اشتراک بگذارید. و اما موضوع اصلی‌امان یعنی بازیگری تام هنکس را آغاز می‌کنیم. تا انتهای مطلب با ما هم‌قدم باشید.

در این ویدیو تام هنکس به چند موضوع مهم درباره‌ی بازیگری می‌پردازد که نشان دهنده‌ی روش خاص او در برخورد با متن، فضای بازی و شخصیت‌پردازی است. اولین و مهم‌ترین موضوع در بازیگری تام هنکس خودآگاهی و فراتر از آن است.

فراتر از خودآگاهی

رفتارهای روزمره ما به جایی فراتر از خودآگاهی ارجاع داده می‌شوند. اگر یکبار به رفتار خودتان هنگام چای دم کردن یا رانندگی دقت کنید متوجه آن می‌شوید که در دفعات قبل کاملا خودانگیخته و ناخودآگاه کارهایتان را انجام داده‌اید بطوریکه اگر کسی از شما درباره ی قسمتی از کنشتان سوالی بپرسد یادتان نمی‌آید. یا فقط می‌گویید: من فقط انجامش دادم.

این همان کاری است که در بازیگری تام هنکس اتفاق می‌افتد. شما یکبار در زندگی‌اتان یاد گرفتید چای دم کنید و یا در امتحان آیین نامه قبول شدید و گواهینامه گرفتید و بعد از آن با تکرار زیاد آن عمل از خودآگاهی ابتدای کار رها شدید و اجازه دادید کنش توسط شما به انجام برسد نه اینکه خودتان را بعنوان کننده کار مدام در حین انجام آن بولد کنید.

در بازیگری هم خوب بازی کردن با ناخودآگاه بازی و خودانگیخته بازی کردن متفاوت است. نکته ای هست که باید در پرانتز به آن اشاره کنم.( این که بازی خودانگیخته را با بداهه اشتباه نگیرید). در ادامه مطلب به چرایی این مطلب خواهم پرداخت.

خب کجا بودیم؟ بله، بازیگری تام هنکس از آگاه بودن به بازی فراتر می‌رود و در لحظه‌ای که نقش‌آفرینی می کند فکر نمی کند که در حال نمایش دادن چیزی است که حقیقت ندارد. او نه تنها آن موقعیت را باور می‌کند بلکه تا زمانی که زمان واکنش او نرسیده در لحظه و حقیقت آن خود را نمایش می دهد و زودتر از دوربین وارد لحظه بعد نمی‌شود.درست مثل وقتی که شما چای دم می‌کنید و حتی لحظه ای این فکر از دهنتان نمی‌گذرد که ” وای من دارم چای دم میکنم من دارم عمل چای دم کردن رو انجام میدم”.

بازیگری مساوی واکنش

تام هنکس بازیگری را واکنش نشان دادن به محیط، موقعیت و به طور کلی به همه چیز می‌داند. اگر شانس با شما یار باشد شرایط در جهت بازی بهتر شما ظاهر می‌شود و به شما در نقش‌آفرینی کمک خواهد کرد. اما شما هم باید بتوانید با مهارت کافی و هوشمندی از این شرایط استفاده کنید و واکنش به‌جایی از خودتان بروز دهید.

وقتش رسیده تا مطلبی که در بالا داخل پرانتز قرار دادم را بیرون بیاورم و به فرق بازی بداهه و خودانگیخته بپردازیم. بازی بداهه قبل از آنکه شروع شود فکری پشت آن نبوده و در بی برنامگی کامل پیش می‌رود اما بازی خودانگیخته در واقع واکنش لحظه‌ای شما به محرک‌های بیرونی است که در شما باعث فعل و انفعالات می‌شود.

مثلا تصور کنید در شبی ابری و مه آلود شما در حال بازی در سکانسی خارجی هستید که در آن راز مهم و ترسناکی را با معشوقه‌تان در میان می‌گذارید و از او می‌خواهید این راز را پیش خودش نگه دارد. در همین حین آسمان غرشی می‌کند و شما یکه ای می‌خورید و نگاه کوتاهی به آسمان می‌اندازید. در همان لحظه معشوقه‌تان همزمان با شنیدن حرف‌های شما و غرش آسمان به آغوشتان پناه می‌آورد درحالیکه آن غرش و این آغوش هیچکدام داخل فیلمنامه نیامده بود. به نظر شما کارگردان این راش را بی خیال می‌شود و یکبار دیگر می‌گیرد!!!؟ این اتفاقی است که در بازیگری تام هنکس می‌افتد.

نویسنده: مهرسا پروانه

اکتو پلتفرم جامع فعالان تئاتر و سینما