استفاده از تکنیک‌های بازیگری واقعگرایانه

زمانی از تاثیر تکنیک‌های بازیگری واقگرایانه آگاه می‌شویم که به تماشای فیلم یا تئاتری با بازی یکی از بهترین‌های سینما و تئاتر ‌بنشینیم. با دیدن بازی قدرتمند این بازیگران بعد از گذشت مدتی کاملا با شخصیت و موقعیت آنها خواه مثبت باشد یا منفی و یا خاکستری همذات پنداری می‌کنیم بطوریکه گویی خود او همان شخصیت را دارد و اصلا «بازیگری» نمی‌کند بلکه گویی کسی _که همان فیلمبردار است_ پنهانی از زندگی او تصویربرداری کرده است.

گاهی حتی فیلم یا تئاتر تمام می‌شود و متوجه این موضوع نمیشویم که فردی که این همه فوق‌العاده ظاهر شده است، خودش نبوده و در حال نقش بازی کردن بوده است و شاید حتی اینطور بازی بی‌نقص او را بپذیریم که «حتما در زندگی واقعی خودش یک چنین اتفاقی افتاده است که توانسته اینهمه خوب بازی کند» اما لزوما نه!

 گاهی همه چیز تکنیک‌های بازیگری واقعگرایانه‌ست.

در ویدیو پیش رو به تکنیک‌های بازیگری واقعگرایانه پرداخته شده است و مثالی که آورده شده است مربوط به شخصی است که وارد اتاقی می‌شود و از دیدن فردی داخل اتاق غافلگیر می‌شود. اگر شما بازیگر این صحنه بودید چطور بازی می‌کردید؟ اگر با ورود به اتاق خنده هیستریکی سرمیدادید و به شخص مورد نظرمی‌گفتید: از دیدنت غافلگیر شدم، اینجا چه میکنی؟ احتمال خیلی زیاد مخاطب متوجه بازی تصنعی شما می شود و آن را باور نخواهد کرد.

اگر وارد اتاق شوید و در ابتدا تظاهر کنید که آن شخص را ندیده اید و بعد چشمتان به او بخورد و یکه بخورید بازهم بازی واقگرایانه‌ای نداشته اید زیرا همانطور که بالا نوشتم تظاهر به ندیدن او می‌کنید نه اینکه واقعا متوجه او نباشید، بنابراین نباید انتظار داشته باشید مخاطب غافلگیرشدن شما را باور کند.

پس تکنیک‌های بازیگری واقعگرایانه چطور کار می‌کند؟

جواب سوال در درون خود شماست، در جایی بیرون از صحنه، که اتفاق از آنجا شروع می‌شود. در واقع شما باید از تکنیک‌های بازیگری واقعگرایانه باید پیش از زمانی که وارد اتاق می‌شوید استفاده کنید. باید بازی را از درون خود شروع کنید و گسترش بدهید تا نهایتا به روی صحنه و درون اتاق برسید.

تکنیک‌ها و روش‌های زیادی برای رسیدن به یک بازیگری واقعگرایانه وجود دارد، حتی گاهی هر فرد خود به تکنیکی شخصی دست پیدا می‌کند که در داشتن یک بازی باورپذیر به او یاری می‌رساند. با کسب تجربه و آموختن روش‎‌ها و تکنیک‌های متنوع بازیگری واقعگرایانه نهایتا می‌توانید روشی که مناسبتان هست را انتخاب کنید و یا در موقعیت‌های متفاوت از تکنیک‌های بخصوصی کمک بگیرید.

در این ویدیو یکی از تکنیک‌های بازیگری واقعگرایانه برای غافلگیرشدن ذکر شده است. قبل از اینکه وارد اتاق بشوید سعی کنید ذهنتان را مشغول بخاطر آوردن جای یک شی‌ای که گم کرده‌اید کنید و بصورت کاملا واقعی به دنبال آن بگردید گویی که بطور مثال واقعا خودکارتان را گم کرده اید.

عمل به «دنبال خودکار گشتن» تمام ذهن شما را اشغال می‌کند و شما به چیزی جز خودکارتان فکر نمی‌کنید، این جستجو در چهره و اندامتان خود را نمایان می‌کند، گویی که متوجه اتفاقات و حضور آدمهای اطرافتان نیستید.

در مرحله بعد فکر می‌کنید شاید خودکار را در اتاق مذکور گذاشته باشید، مثلا در کشو میز یا شاید هم روی زمین افتاده باشد. وارد اتاق می‌شوید و کسی دیگر را آنجا می‌بینید، این درحالیست که تمام فکرتان مشغول خودکار است. سکوت. مطمئنا می‌توانید برخورد را تجسم کنید انگار از خواب یا رویایی بیدار شده باشید، یکه می‌خورید و دیالوگ‌تان را می‌گویید: غافلگیر شدم ( چون واقعا غافلگیر شده اید) تو اینجا چکار می‌کنی؟ ( چون دنبال خودکار می‌گشتید و انتظار دیدن او را نداشتید).

با انجام تکنیک‌های این‌چنینی متوجه می‌شوید که نقش‌آفرینی از بیرون سراغ شما نمی‌آید بلکه همه‌چیز در درون شماست و باید از درون ذهن، بدن و اکت شما به بیرون منتقل شود و فضا را اشغال کند. تنها در این صورت است که مخاطب شما را باور و دنبال می‌کند.

نویسنده: مهرسا پروانه

اکتو وبسایت جامع فعالان تئاتر و سینما